دوستت دارم ها را نگه می‌داری برای روز مبادا
دل تنگت بودم ها را، عاشقت هستم ها را…
این جمله‌ها را که ارزشمندند الکی خرج کسی نمی‌کنی!
باید آدمش پیدا شود!
باید مطمئن باشی که فردا، از امروز گفتنش پشیمان نخواهی شد!
سنت که بالا می رود، کلی دوستت دارم پیشت مانده…
کلی دلم تنگ است و عاشق تو هستم مانده توی دلت که خرج کسی نکرده‌ای و روی هم تلنبار شده!
فرصت نداری صندوق دلت را خالی کنی!
بار دلت سنگین شده و نمی‌توانی با خودت بکشی‌اش…
شروع میکنی به خرج کردنشان!
توی میهمانی اگر نگاهت کرد و نگاهش را دوست داشتی،
توی رقص اگر پا‌به پایت آمد، اگر هوایت را داشت اگر با تو ترانه را به صدای بلند خواند،
توی جلسه اگر حرفی را گفت که حرف تو هم بود اگر استدلالی کرد که تکانت داد،
در سفر اگر شوخ و شنگ بود، اگر مدام به خنده‌ات انداخت و اگر منظره‌های قشنگ را نشانت داد،
برایی هر کدامشان یک دوستت دارم خرج میکنی و یک دلم برایت تنگ میشود!
سنت که بالا میرود دست دل باز میشوی و همه ی چقدر زیبایی ها را حراج میکنی!
بعد می‌بینی آدم‌ها از تو فاصله می‌گیرند و متهمت میکنند…!
متهمت میکنند به چشم و دل ناپاک بودن…! به هیزی…! به پیری و معرکه‌گیری…
اما غمی نیست…
بگذار به سن تو برسند!
بگذار پیر شوند و بار دلشان سنگین شود!
تنها بمانند با یک عالمه دل تنگی!
آن روز حال امروز تو را می‌فهمند، بدون این‌که تو را به یاد بیاورند!
غریب است دوست داشتن.
و عجیب تر از آن است دوست داشته شدن…
وقتی می‌دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد …
و نفس‌ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده..
به بازیش می‌گیریم …
هر چه او عاشق‌تر، ما سرخوش‌تر…
هر چه او دل نازک‌تر، ما بی رحم تر…
تقصیر از ما نیست
گویی تمامی قصه های عاشقانه، اینگونه به گوشمان خوانده شده…
